Weer in het ritme na de zomervakantie, dat valt niet altijd mee. Ook voor kinderen is het na de vakantie weer even wennen om naar het kinderdagverblijf, de peutergroep of bso te gaan. Maar met deze handige tips van onze pedagogisch medewerkers is de overgang minder groot en vast en zeker een stukje makkelijker.

1. Betrek jouw kind bij de overgang van vakantie naar het normale ritme. Zeg bijvoorbeeld de dag van te voren ‘Morgen gaan we weer naar de opvang.’. Met wat oudere kinderen kun je eventueel aftellen met stickers af op de kalender. Dit maakt het begrijpelijk voor je kind en meer voorbereid op wat er komen gaat.
2. Zorg dat er minimaal één dag tussen de terugreis van je vakantiebestemming en weer naar de kinderopvang gaan zit. Kinderen zijn vaak vermoeid na zo’n (lange) reis en moeten even wennen aan alle overgangen. Een dagje relaxen en bijkomen is dan wel zo fijn!
3. Pak de avond vóór de eerste opvang-dag alvast samen met jouw kind de tas in, zo weet je zeker dat je niks vergeet in de haast van de ochtendspits. Kijk dan ook meteen even of de reservekleren nog goed passen. Op de een of andere manier lijken kinderen altijd extra te groeien tijdens die zomervakantie.😉
4. Plaats een bericht in het Ouderportaal met een up-to-date dagschema van je kind en geef hier ook eventuele veranderingen, nieuwe rituelen of andere belangrijke informatie in door die de pedagogisch medewerkers moeten weten. Uiteraard kun je dit ook mondeling doen of verder toelichten tijdens het brengen van je kind.
5. Houd er bij het brengen rekening mee dat het afscheid nemen mogelijk weer even wennen is voor je kind. Ruim hier daarom wat extra tijd voor in, zodat jullie zonder haast afscheid kunnen nemen.

En tot slot, probeer dat vakantiegevoel nog even vast te houden. Gun jezelf en je kind(eren) deze week wat extra rust waar mogelijk en plan de week niet te vol. Probeer waar het kan nog even lekker na te genieten van de vakantie. Samen foto’s kijken en herinneringen ophalen werkt daar heel goed bij!

Bij KION kijken we ernaar uit om alle groepen weer compleet te hebben na de vakantie. We gaan er weer een mooie en fijne tijd van maken samen!

En dan plots is het daar… een nieuw hoofdstuk.
Al voelen de woorden “een nieuw hoofdstuk” als een vreselijk understatement. Het is net alsof er na de zomervakantie een ander leven op me staat te wachten. Deels zal dit ook zo zijn, want hoe spannend en lastig de keuze ook is geweest…

Ik ga KION vanaf het nieuwe schooljaar verlaten.

Er is een nieuwe baan als docent bij de HAN op mijn pad gekomen. Een uitdaging die ik niet kan laten liggen. Want hoe tof is het om andere mensen net zo enthousiast te maken over pedagogiek als dat ik zelf ben…

Het is leuk en spannend, maar ook moeilijk en een beetje verdrietig (ja ik heb al een aantal tranen gelaten). Na bijna 15 jaar voelt het onwennig om te gaan. Al sinds mijn studententijd is KION onderdeel van mijn leven. Ik woonde in mijn studentenkamer toen ik begon. Ik kocht een huis, werd moeder, ging scheiden, werd weer verliefd, ging weer samenwonen, werd nog twee keer moeder, verloor mensen en ontmoette mensen… dat en nog veel meer terwijl ik werkte bij KION.

KION was er een soort van altijd. Ik werkte op verschillende locaties, in verschillende functies, met verschillende collega’s. Altijd voelde het vertrouwd en elk jaar steeds een beetje meer. De eerste jaren overtuigd dat ik door zou reizen naar een volgende baan, later minder overtuigd. KION groeide en groeide, en in verschillende functies kon ik mijn ei kwijt. Mijn netwerk binnen en buiten KION groeide ook en dat was en is nog steeds genieten.

Wat heb ik ontzettend veel geleerd van mijn collega’s, van de kinderen, de ouders en later alle andere partners in mijn netwerk. Ik heb mijn zakken mogen vullen met de kennis en het enthousiasme die ze me hebben gegeven. Maar natuurlijk ook met alle leuke en minder leuke ervaringen, allemaal even leerzaam.

Maar ja, dan komt er voor nu toch een eind aan mijn tijd bij KION.
‘Ga je het echt doen mama?’ vroeg mijn oudste dochter.
‘Ja meid, ik ga het echt doen!’
‘Ik vind het eigenlijk wel zielig voor je.’ reageerde onze zoon.
Ze hebben beide gezien hoe moeilijk de beslissing is geweest. En me heel bewust de beslissing zien maken.

Ik ga groeien en nieuwe kanten van mezelf (her)ontdekken. Soms zal ik huilen, omdat ik KION, het werk en mijn collega’s zo mis. En soms zal ik opgelucht zijn dat ik een nieuwe uitdaging ben aangegaan.  

Op 18 september 2017 schreef ik mijn eerste blog, toen zwanger van een zoon. Nu ongeveer 180 blogs verder sta ik op het punt het KION-nest te gaan verlaten. Maar ik stop nog niet meteen met bloggen voor KION: ik zal jullie nog tot het einde van het jaar op de hoogte houden van mijn leven als moeder van drie kinderen én docent bij de HAN.

We zijn Suus heel dankbaar voor al haar jaren bij KION en we wensen Suus veel succes en plezier bij de HAN. Gelukkig hoeven we Suus niet meteen te missen en kunnen we haar en haar belevenissen de komende tijd nog even volgen via haar blog.

𝘚𝘶𝘶𝘴 𝘚𝘢𝘴 𝘸𝘰𝘰𝘯𝘵 𝘴𝘢𝘮𝘦𝘯 𝘮𝘦𝘵 𝘩𝘢𝘢𝘳 𝘷𝘳𝘪𝘦𝘯𝘥, 𝘥𝘰𝘤𝘩𝘵𝘦𝘳𝘴 (9 𝘦𝘯 2) 𝘦𝘯 𝘻𝘰𝘰𝘯 (5) 𝘪𝘯 𝘕𝘪𝘫𝘮𝘦𝘨𝘦𝘯. 𝘡𝘦 𝘪𝘴 𝘴𝘵𝘢𝘧𝘮𝘦𝘥𝘦𝘸𝘦𝘳𝘬𝘦𝘳 𝘱𝘦𝘥𝘢𝘨𝘰𝘨𝘪𝘦𝘬 𝘦𝘯 𝘣𝘭𝘰𝘨𝘨𝘦𝘳 𝘣𝘪𝘫 𝘒𝘐𝘖𝘕 𝘦𝘯 𝘴𝘤𝘩𝘳𝘪𝘫𝘧𝘵 𝘰𝘮 𝘥𝘦 𝘸𝘦𝘦𝘬 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘩𝘢𝘢𝘳 𝘣𝘦𝘭𝘦𝘷𝘦𝘯𝘪𝘴𝘴𝘦𝘯 𝘮𝘦𝘵 (𝘷𝘰𝘰𝘳𝘢𝘭 𝘩𝘢𝘢𝘳 𝘦𝘪𝘨𝘦𝘯) 𝘬𝘪𝘯𝘥𝘦𝘳𝘦𝘯. 

KION bestaat 30 jaar! Dat vieren we onder meer door samen met de kinderen leuke activiteiten te ondernemen. Zo zorgden de peuters van KION Kinderdagverblijf Spoenk onlangs voor een fleurige verrassing voor de bewoners van Huize Mientje. Vol trots overhandigden de kleintjes een pot met zelfgemaakte bloemen aan de bewoners, die de attentie met veel plezier in ontvangst namen. Het werd dubbel feest toen alle kinderen een bellenblaas kregen van Huize Mientje en samen met de bewoners honderden bellen de lucht in bliezen.

Plezier voor jong en oud
Huize Mientje is een kleinschalig verzorgingstehuis in Nijmegen, voor senioren met en zonder geheugenproblematiek. “De kinderen van kinderdagverblijf Spoenk brengen regelmatig een bezoek aan de bewoners van Huize Mientje, om samen een boekje lezen, te knutselen of een spelletje te spelen”, aldus Marieke Wennekes, clustermanager van Spoenk. “Ze maken zó makkelijk en leuk contact met elkaar; je ziet dat beide generaties er plezier aan beleven. We laten onze buur-opa’s en -oma’s dan ook graag meegenieten met ons 30-jarig bestaan.”

Maandagochtend… ze hebben er geen zin in deze ochtend. Of eigenlijk mijn tempo en dat van de kinderen ligt deze ochtend ver uit elkaar. Voor mijn gevoel moet ik aan ze trekken en sleuren als twee hondjes die uitgelaten worden in de regen (met woorden dan hè, niet aan de riem natuurlijk).

Ik heb veel gelezen, geluisterd en gehoord. Ik weet dat het tempo van een kind anders ligt en ik wil ze perfect pedagogisch in hun eigen tempo in actie laten komen. Maar… WE KOMEN TE LAAAATTT!!!
Wat mijn zoon overigens echt geen enkel probleem vindt.

Trek je schoenen aan… ja je schoen… nee trek je schoenen aan. Oké top nu je tanden… ja je tandenpoetsen… nee je hoeft de vissen nu geen eten te geven. Yes, kom dan zet ik jullie op de fiets… Waar zijn jullie nou?… Verstoppen?... neeee dat kunnen we vanavond wel doen… kom nou, dan til ik jullie op de fiets…

Oké, we zitten op de fiets. Daar gaan we! Eerst naar het kinderdagverblijf en dan naar school. Voor de deur van het kinderdagverblijf zie ik ouders die ik normaal ook zie, maar dan zeker 15 minuten eerder dan op het tijdstip van vandaag. Kinderen worden van de fiets geplukt en ze lopen, net als ik, met versnelde pas naar binnen.
Ze glimlachen naar elkaar wanneer ze hun weg vervolgen. Opgelucht! De eerste lichting is weggebracht.

Snel fiets ook ik door naar school. Ik trap flink door en verzin verhalen over dat we super turbootje snel zijn en we misschien wel kunnen vliegen als we zo hard fietsen. Mijn zoon flappert wild met zijn armen. Wat het fietsen niet persé makkelijker maakt, maar ach.

Op school zie ik dat we perfect op tijd zijn. ‘Oh dan hadden we toch nog even televisie kunnen kijken’, zegt de knul achterop mijn fiets. Zucht… ‘Nee liefje, op tijd betekent dat je precies niets meer had kunnen doen dan…’ Hij is het schoolplein al opgelopen.

Wanneer ik, na heel wat kusjes en knuffels, het schoolplein weer verlaat zie ik nog veel ouders aankomen. Allemaal met die o zo herkenbare gezichtsuitdrukking. De zweetparels nog net niet op het voorhoofd. Herkenbaar glimlachen we naar elkaar. Tja maandagochtend hè!
Al had dit voor mij net zo goed elke andere ochtend van de week kunnen zijn. Ik voel me beter, gedeeld leed verzacht!

En nu even uitpuffen van al dat gehaast… oh nee snel door naar mijn werk, anders kom ik daar te laat.

𝘚𝘶𝘶𝘴 𝘚𝘢𝘴 𝘸𝘰𝘰𝘯𝘵 𝘴𝘢𝘮𝘦𝘯 𝘮𝘦𝘵 𝘩𝘢𝘢𝘳 𝘷𝘳𝘪𝘦𝘯𝘥, 𝘥𝘰𝘤𝘩𝘵𝘦𝘳𝘴 (9 𝘦𝘯 2) 𝘦𝘯 𝘻𝘰𝘰𝘯 (5) 𝘪𝘯 𝘕𝘪𝘫𝘮𝘦𝘨𝘦𝘯. 𝘡𝘦 𝘪𝘴 𝘴𝘵𝘢𝘧𝘮𝘦𝘥𝘦𝘸𝘦𝘳𝘬𝘦𝘳 𝘱𝘦𝘥𝘢𝘨𝘰𝘨𝘪𝘦𝘬 𝘦𝘯 𝘣𝘭𝘰𝘨𝘨𝘦𝘳 𝘣𝘪𝘫 𝘒𝘐𝘖𝘕 𝘦𝘯 𝘴𝘤𝘩𝘳𝘪𝘫𝘧𝘵 𝘰𝘮 𝘥𝘦 𝘸𝘦𝘦𝘬 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘩𝘢𝘢𝘳 𝘣𝘦𝘭𝘦𝘷𝘦𝘯𝘪𝘴𝘴𝘦𝘯 𝘮𝘦𝘵 (𝘷𝘰𝘰𝘳𝘢𝘭 𝘩𝘢𝘢𝘳 𝘦𝘪𝘨𝘦𝘯) 𝘬𝘪𝘯𝘥𝘦𝘳𝘦𝘯.